.jpg "PG Wieringen"){kind=logo}
Bezinning
.jpg)
Deel je leven
5 SEPTEMBER 2016 KARIN VAN DEN BROEKE
In een tijd waarin veel mensen zich af en toe vertwijfeld afvragen of ze de wereld nog wel begrijpen, is het thema van de Startzondag ‘Deel je leven’.
Protestantse gemeenten nodigen gemeenteleden, wijk-, buurt- of dorpsgenoten uit ‘het leven te delen’. Met Orlando, Parijs, Istanbul, Dallas, Mali in gedachten, bespeur ik bij mezelf soms de neiging om te verstillen. Duidingen van geweld buitelen over elkaar heen, maar het blijft moeilijk te begrijpen wat er allemaal gebeurt. De kwetsbaarheid van het goede leven is voortdurend voelbaar. Vrede is niet eenvoudig maakbaar.
Pijnlijk word ik getroffen wanneer ik het gevoel krijg dat mensen, van wie ik zou verwachten dat ze bondgenoot zouden zijn op een weg van vrede en recht, tegenover elkaar komen te staan. Een vrouw waarvan ik weet dat ze al lang wacht op een sociale huurwoning, is sceptisch over het opvangen van vluchtelingen. Twee mannen die niet meer samen hand in hand over straat durven gaan, uiten zich geïrriteerd over moslims. Hoe kan het dat de woede van deze vrouw zich keert tegen vluchtelingen en niet tegen mensen en structuren die voor te weinig betaalbare woningen zorgen? Hoe kan het dat deze mannen in de val van stereotyperingen lopen en de moed lijken te verliezen om zich voor diversiteit en inclusiviteit in te zetten? Horen we in onze samenleving voldoende van elkaar? Hebben we in de kerk oog voor ieder mens?
Met de oproep ‘deel je leven’ worden mensen uitgenodigd om in klein verband aan verstilling, vertwijfeling en misverstanden voorbij te komen. In levensverhalen en levensliederen kunnen mensen hun leven delen. Elkaar ontmoeten voor het aangezicht van God. ‘Deel je leven’ is een uitnodiging om elkaar in de ogen te zien en met elkaar een weg te gaan waarop ieder mens gezien en recht gedaan wordt. Op zondag kondig ik een moment van stilte aan het begin van de kerkdienst vaak aan als een moment om ons voor te bereiden op de ontmoeting met elkaar en met God. Op die volgorde word ik wel eens bevraagd. ‘We komen toch in de eerste plaats voor God? Toch niet voor elkaar?’ Uiteraard komen we naar de kerk om God te ontmoeten. Maar niet voor niets komen we samen om God te ontmoeten. Wanneer we God ontmoeten, werpt dat licht op de wijze waarop we samenleven met anderen. Wanneer we elkaar ontmoeten, is God daarin en daarbij aanwezig. In de ontmoeting met elkaar, merken we waar het spannend en lastig is in het leven. In het zien van elkaars kwetsbaarheid, leren we genuanceerd en met liefde naar elkaar te kijken.
‘Deel je leven.’ Juist wanneer je merkt dat Orlando, Bagdad, Brussel en Kabul je een machteloos gevoel bezorgen. Ontmoet elkaar voor het aangezicht van God. Het is een stap in klein verband om aan onrecht en ontkenning voorbij te komen. Een stap in klein verband. Maar dat kleine verband maakt deel uit van een groter geheel. Het wereldwijde lichaam van Christus.
Bron: PKN/Kerkinformatie (nummer 250)
In een tijd waarin veel mensen zich af en toe vertwijfeld afvragen of ze de wereld nog wel begrijpen, is het thema van de Startzondag ‘Deel je leven’.
Protestantse gemeenten nodigen gemeenteleden, wijk-, buurt- of dorpsgenoten uit ‘het leven te delen’. Met Orlando, Parijs, Istanbul, Dallas, Mali in gedachten, bespeur ik bij mezelf soms de neiging om te verstillen. Duidingen van geweld buitelen over elkaar heen, maar het blijft moeilijk te begrijpen wat er allemaal gebeurt. De kwetsbaarheid van het goede leven is voortdurend voelbaar. Vrede is niet eenvoudig maakbaar.
Pijnlijk word ik getroffen wanneer ik het gevoel krijg dat mensen, van wie ik zou verwachten dat ze bondgenoot zouden zijn op een weg van vrede en recht, tegenover elkaar komen te staan. Een vrouw waarvan ik weet dat ze al lang wacht op een sociale huurwoning, is sceptisch over het opvangen van vluchtelingen. Twee mannen die niet meer samen hand in hand over straat durven gaan, uiten zich geïrriteerd over moslims. Hoe kan het dat de woede van deze vrouw zich keert tegen vluchtelingen en niet tegen mensen en structuren die voor te weinig betaalbare woningen zorgen? Hoe kan het dat deze mannen in de val van stereotyperingen lopen en de moed lijken te verliezen om zich voor diversiteit en inclusiviteit in te zetten? Horen we in onze samenleving voldoende van elkaar? Hebben we in de kerk oog voor ieder mens?
Met de oproep ‘deel je leven’ worden mensen uitgenodigd om in klein verband aan verstilling, vertwijfeling en misverstanden voorbij te komen. In levensverhalen en levensliederen kunnen mensen hun leven delen. Elkaar ontmoeten voor het aangezicht van God. ‘Deel je leven’ is een uitnodiging om elkaar in de ogen te zien en met elkaar een weg te gaan waarop ieder mens gezien en recht gedaan wordt. Op zondag kondig ik een moment van stilte aan het begin van de kerkdienst vaak aan als een moment om ons voor te bereiden op de ontmoeting met elkaar en met God. Op die volgorde word ik wel eens bevraagd. ‘We komen toch in de eerste plaats voor God? Toch niet voor elkaar?’ Uiteraard komen we naar de kerk om God te ontmoeten. Maar niet voor niets komen we samen om God te ontmoeten. Wanneer we God ontmoeten, werpt dat licht op de wijze waarop we samenleven met anderen. Wanneer we elkaar ontmoeten, is God daarin en daarbij aanwezig. In de ontmoeting met elkaar, merken we waar het spannend en lastig is in het leven. In het zien van elkaars kwetsbaarheid, leren we genuanceerd en met liefde naar elkaar te kijken.
‘Deel je leven.’ Juist wanneer je merkt dat Orlando, Bagdad, Brussel en Kabul je een machteloos gevoel bezorgen. Ontmoet elkaar voor het aangezicht van God. Het is een stap in klein verband om aan onrecht en ontkenning voorbij te komen. Een stap in klein verband. Maar dat kleine verband maakt deel uit van een groter geheel. Het wereldwijde lichaam van Christus.
Bron: PKN/Kerkinformatie (nummer 250)
terug